Biały cukier (Icumsa-45)

Cukier trzcinowy bez dalszej obróbki nie nadaje się do spożycia i dalszego przechowywania. Dlatego dodatkowe przetwarzanie lub rafinacja jest uważane za optymalny cykl do zakończenia produkcji cukru trzcinowego.

Technologia produkcji cukru z cukru trzcinowego jest podobna do technologii produkcji cukru z buraków cukrowych. Obie technologie przetwarzania obejmują kilka identycznych etapów:

• zgniecenie produktu
• Wyciskanie soku z produktu
• Oczyszczanie soku z zanieczyszczeń
• Zagęszczanie soku do postaci koncentratu syropu przez odparowanie
• Krystalizacja koncentratu i konwersja do cukru
• suszenie produktu końcowego

Surowa trzcina cukrowa jest kruszona, prasowana i dalej wyciskana w celu wydobycia soku. Poprzez specjalne uzdatnianie wody trzciny cukrowej sok jest pozyskiwany z surowca za pomocą prasy z wydajnością dochodzącą do stu procent. Sok jest oczyszczany w separatorze wytłoków i zbierany do pojemników pomiarowych.

Miód pitny wraca do prasy, gdzie jest m.inusammen jest tłoczony z nieprzetworzonym surowym posiłkiem. Z drugiej strony sok po oczyszczeniu przechodzi proces usuwania wapna na zimno lub na gorąco. W ten sposób kwasy organiczne są neutralizowane i powstaje neutralna, rozpuszczalna sól wapienna. Podczas odwapniania na zimno sok miesza się z mlekiem wapiennym, miesza i umieszcza w osadniku. Aby cukier opadł, osadniki są podgrzewane, tworząc na dnie gęstą, skoncentrowaną masę, na której stoi sok.

Gęstą masę wyciska się, a sok odciska. W drugim sposobie skondensowany syrop podaje się do maszyny próżniowej i gotuje na masę. Otrzymaną masę dodaje się do masy macierzystej w celu wykrystalizowania i ochłodzenia. Cukier jest następnie bielony w wirówce. Drobny piasek uzyskany podczas produkcji cukru zawraca się do krystalizatora, produkt przetapia się, a następnie podaje do aparatury próżniowej wszystkich mas do gotowania kolejnych syropów.

Opisana powyżej produkcja cukru trzcinowego różni się nieco od produkcji cukru buraczanego. Pierwsza różnica polega na tym, że trzcina jest prasowana w prasach rolkowych, podczas gdy buraki są wydobywane w baterii dyfuzyjnej. Drugą różnicą są etapy oczyszczania soku i obróbka mniejszą ilością wapna niż w przypadku produkcji cukru buraczanego.

Cukier trzcinowy składa się w 90% z sacharozy i jest łatwiejszy do strawienia. Zawiera również pierwiastki śladowe, takie jak potas, wapń i żelazo. Lepiej jest używać nierafinowanego cukru trzcinowego, ponieważ jest bardziej naturalny. Cukier trzcinowy lepiej kupować w przezroczystych opakowaniach, aby móc dokładnie przyjrzeć się produktowi i odróżnić naturalny cukier trzcinowy od kolorowego cukru buraczanego.

Pierwszą różnicą między cukrem trzcinowym a cukrem buraczanym jest jego nieuformowany wygląd.

Gatunek to ewolucyjna grupa osobników charakteryzująca się powszechnym i silnym smakiem melasy, w przeciwieństwie do białego cukru. Ponadto naturalny cukier trzcinowy ma kolor brązowy, ale występuje również biały cukier trzcinowy. Jak więc odróżnić? Aby odróżnić podróbkę od produktu naturalnego, weź filiżankę wody, rozpuść w niej brązowy cukier, a woda powinna pozostać niezmieniona; jeśli jednak pojawi się zabarwienie, masz przed sobą podróbkę.

Cukier trzcinowy przechodzi mniej etapów przetwarzania niż cukier buraczany, więc przypuszczalnie zachowuje więcej składników odżywczych.

Cukier trzcinowy poprawia aktywność mózgu, poprawia nastrój i dodaje energii, uzupełniając rezerwy energetyczne organizmu. Cukier trzcinowy jest przeciwwskazany dla osób cierpiących na cukrzycę, nietolerancję glukozy i galaktozy.