Rzepak

wymagania glebowe

Rzepak uprawia się na glebach torfowo-bielicowo-gliniastych i gliniastych, podścielonych gliną morenową, rzadziej piaskiem płaskim. Rośliny rzepaku można sadzić na gruntach zrekultywowanych i torfowiskach. Gleby piaszczyste i ubogie w glinę, pokryte piaskiem, nie są zbyt odpowiednie, zwłaszcza do produkcji nasion. Nie nadają się gleby lekkie, piaszczyste, szybko tracące wilgoć, a także gleby z bliskim występowaniem wód gruntowych i kwaśnym odczynem podłoża. Na terenach o niskim pH w środowisku glebowym rzepak jary może być dotknięty kilogramem.

Optymalne wskaźniki agrochemiczne dla gleby pod produkcję nasion: zawartość próchnicy - nie mniej niż 2,0%; fosfor mobilny i wymiana potasu – nie mniej niż 150 mg/kg gleby; pH – 5,8-6,5.

Wybór poprzedników

Najlepszym prekursorem rzepaku są rośliny okopowe, do których dodano nawozy organiczne. Dobrymi poprzednikami są koniczyna, łubin, mieszanki fasolowo-zbożowe, silos, propashnye i zboża ozime. Rzepak uprawiany w płodozmianie międzyplonowym wzbogaca glebę w pozostałości organiczne i zapobiega rozwojowi zgnilizny korzeni w tych uprawach, zwiększając ich plon o 17-34%.

Dopuszcza się sianie rzepaku na zaorany martwy rzepak ozimy. Siew rzepaku w słabym rzepaku ozimym jest niepraktyczny ze względu na nierównomierne dojrzewanie i znaczne uszkodzenia spowodowane przez szkodniki i choroby.

Nie zaleca się przywracania rzepaku na pierwotne miejsce wcześniej niż 4 lata ze względu na możliwość gromadzenia się patogenów i szkodników. Zmieniając uprawy w płodozmian, zwłaszcza na glebach ciężkich, należy uwzględnić czas między sadzeniem rzepaku, kapusty i buraków cukrowych, gdzie pozostały rzepak może jeszcze długo kiełkować.

uprawa

Uprawa pod rzepak powinna być ukierunkowana na maksymalne oczyszczenie pola z chwastów i wyrównanie. Na glebach połączonych rzepak pozytywnie reaguje na wprowadzenie głębokiej mżawki – do 40 cm plon w suchym roku spada o 20-30% na rzepaku jarym.

nawożenie

Przy uprawie rzepaku nawozy organiczne umieszcza się pod przedplonem. Obornik można stosować bezpośrednio pod rzepak jary, aby pokryć tylko 50% zapotrzebowania na azot. Dawki nawozów mineralnych obliczane są w zależności od bezpieczeństwa gleby i wielkości planowanej uprawy. Nawozy azotowe wprowadza się pod zboża przedsiewne. Przy dawce azotu powyżej 150 kg/ha stosuje się je w dwóch dawkach: 3/4 dawki – przedsiewnie w postaci CAS, mocznika lub saletry amonowej (w zależności od odczynu gleby), pozostałą ilość – w okresie łodygi przed rozpoczęciem pączkowania w postaci saletry amonowej, mocznika, CAS po rozcieńczeniu z wodą w stosunku co najmniej 1:3. Przy stosowaniu CAS należy ściśle przestrzegać stężenia roztworu, nie przeprowadzać obróbki w okresie kwitnienia rzepaku jarego.

Wprowadza się nawozy fosforowe i potasowe:

– na glebach ciężkich – orka w pełnej dawce jesienią;
– na płuca – 2/3 dawki potasu – jesienią, reszta na wiosnę, np.usammen z nawozami fosforowymi do uprawy przedsiewnej.

Na torfowiskach drobnoziarnistych wprowadza się nawozy:

– azot – 50-60 kilogramów/ha,
– fosfor – 40-60 kilogramów/ha,
– potas – 100-140 kilogramów/ha.

Pamiętaj, aby używać nawozów zawierających bor i miedź lub zaprawiać nasiona tymi pierwiastkami śladowymi. Efektywne wykorzystanie rudy miedzi borowejusapochwały.

Rzepak charakteryzuje się zwiększonymi wymaganiami bezpieczeństwa glebowego ze względu na pierwiastki śladowe (bor, cynk, molibden, mangan). W przypadku niskiego poziomu bezpieczeństwa, zgodnie z kartogramem, do nawozu wprowadza się co najmniej dwa najbardziej niedoborowe pierwiastki śladowe. Molibden nie jest wprowadzany do uprawianych gleb. Zamiast soli pierwiastków śladowych można stosować płynne kompleksy.

Dokarmianie borem bez korzeni w okresie pączkowania jest obowiązkowe. Użyj kwasu borowego - 200-250 gramów/ha i inne. Pozakorzeniowe nawożenie rzepaku jarego pierwiastkami śladowymi (przed kwitnieniem) można połączyć z zabiegami azotowymi lub pestycydowymi. Zużycie płynu roboczego wynosi 250-300 litrów/ha wody.

Roztwory mocznika i płynne nawozy kompleksowe stosuje się m.inusammen stosowane ze środkami ochrony roślin, jeśli czas obróbki jest taki sam.

Rzepak jary pozytywnie reaguje na wprowadzenie siarki. Źródłem siarki są nawozy: fosfogips (18-21% siarki), superfosfat prosty (9-13%), siarczan amonu (23-24%), siarczan potasu (17-18% siarki). Siarka jest wprowadzana jako główny nawóz.

Wysokiej jakości rzepak „canol” nie może być skarmiany siarczanem amonu. Przy planowanym plonie 30 centów/ha potrzeba 30 do 40 kilogramów/ha siarki.

Wapnowanie gleb kwaśnych przeprowadza się bezpośrednio pod przedplon lub po zbiorach pod jesienną orką nad ścierniskiem.

Przygotowanie nasion do siewu

Nasiona rzepaku wytrawia się podczas przechowywania, ale nie później niż 2 tygodnie przed siewem. Zaprawianie nasion przeprowadza się środkami grzybobójczymi w celu ochrony kiełków rzepaku przed chorobami lub owadobójczego działania grzybobójczego przed szkodnikami i chorobami.

Wytrawione nasiona należy równomiernie pokryć preparatem, wilgotność nasion nie powinna przekraczać 10-12%.

siew

Rzepak wysiewa się wcześnie na dojrzałą, ogrzaną i nie przepełnioną glebę. Optymalnym terminem siewu jest siew zboża wczesnowiosennego (jęczmienia jarego). Na lekkich glebach mineralnych w południowych regionach republiki siew przeprowadza się, gdy gleba nagrzeje się do 5 ° C w pierwszej-drugiej dekadzie kwietnia; na obszarach centralnych - w drugiej - trzeciej dekadzie kwietnia, na obszarach północnych - na przełomie kwietnia i maja. Siew rzepaku na glebach mineralnych lekkich należy zakończyć do końca kwietnia, na glebach ciężkich i torfowych 10 dni później. Czas siewu, gdy gleba jest dojrzała, wynosi nie więcej niż 5 dni. Do siewu stosuje się nasiona kondycjonowane.

Niedopuszczalny jest wysiew nasion bardzo drobnych, słabo rozwiniętych, z obecnością kwarantannowych chwastów, szkodników i chorób.

Szybkość wysiewu zależy od kultury gleby i biologiczne cechy odmiany:

– dla odmian nisko rosnących 1,5-1,8, dla odmian wysoko rosnących 1,3-1,7 mln nasion/ha;
– w nasionach iw rozmnażaniu obiecujących odmian 1,0–1,5 mln nasion/ha;
– Na glebach żyznych i dobrze uprawianych można zmniejszyć ilość wysiewu, na mniej żyznych i późnych terminach siewu, na terenach podatnych na suszę stosuje się górną granicę wysiewu.

Optymalne zagęszczenie roślin w okresie kiełkowania powinno wynosić 90-140 szt./m2, w zależności od żyzności gleby i poziomu zaopatrzenia w azot, co odpowiada normie wysiewu 6-8 kg/ha. Przestrzeganie norm pracy kontroli wysiewu sprawdzić przejazd: do siewnika wrzucić dokładnie odważoną ilość nasion, zmierzyć obsianą powierzchnię iz różnicy pomiędzy nasionami ważonymi a resztą wyliczyć w siewniku rzeczywistą ilość wysiewu. Metoda siewu to solidny żołnierz o rozstawie rzędów 12,5-15 centymetrów. Stosowane są zespoły kombinowane z aktywnymi korpusami roboczymi, a także siewniki pneumatyczne. Głębokość siewu:

– na m.inusammwiszące podłogi - 1,0-1,5 centymetra;
– glina – 1,5-2,0 centymetrów;
– na glebach lżejszych – 2,0 do 2,5 centymetra.

Zwalczanie szkodników i chorób

Rzepak jary jest uszkadzany przez te same choroby co zima, ale w wyniku krótkiego okresu wegetacji nie niszczą go tak bardzo. Wśród szkodników rzepaku jarego największe szkody wyrządzają rośliny krzyżowe (faza kiełkowania), rzepak, skórka utajona, przecieraki rzepaku i mszyce. Do zwalczania szkodników stosuje się środki owadobójcze, które są wpisane do Państwowego Rejestru Środków Ochrony (Pestycydów) i Nawozów Dopuszczonych do Stosowania w Republice Białorusi.

Jeśli rzepak jary nie zostanie poddany zabiegowi przeciwkwitnienia, straty w plonach wynoszą 30-70%. Rośliny obrabiamy opryskiwaczami – Berthud Boxer, Rau, Rall, Jecto. Ilość płynu roboczego to 200-300 litrów/ha, przy zmianie środków ochrony roślin konieczne jest umycie urządzenia. Nie wolno zmieniać określonego natężenia przepływu płynu roboczego, opryskiwacze i filtry są regularnie sprawdzane i czyszczone podczas zmiany.

Obróbkę chemiczną rzepaku w okresie kwitnienia przeprowadza się po zakończeniu lata pszczelego. W uprawach rzepaku jarego najczęściej występują choroby: alternarioza, peronosporoza, czarna nóżka, sklerotynoza, szara zgnilizna i F.usaogromny. Przeciw nim zaleca się stosowanie fungicydów zarejestrowanych w Państwowym Rejestrze Środków Konserwujących i Nawozów.

zbiór

Aby ograniczyć straty nasion rzepaku w okresie dojrzewania i podczas zbioru, na 3-4 tygodnie przed zbiorem opryskuje się preparatami błonotwórczymi: nowy Film-17 o zużyciu 0,7-1,0 l/ha, Gripil – 1,0-1,3 l / hektar, co zapobiega pękaniu strąków i sprzyja ochronie plonów (4,1–9,6 cetnarów / hektar lub 18,6–36,1%).

Wyznacznikami optymalnego terminu zbioru są wybarwienie i wilgotność nasion w strąku lub dojrzewanie technologiczne (zawartość chlorofilu poniżej 25 miligramów/kg nasion) przy wilgotności nasion 15% lub mniejszej i dojrzewaniu 70 % strąków.

Oddzielne czyszczenie stosuje się w przypadku nadmiernego zapychania chwastami wieloletnimi, nierównomiernego dojrzewania, zwalczania szkodników i chorób. Nasiona zbierane oddzielnie nie wymagają dodatkowego suszenia i mogą być natychmiast transportowane z pola do punktów dostawy. Optymalny byłby zbiór rozdzielny – łodygi rzepaku nabierają ciemnożółtego koloru, dolne liście opadły, dolne strąki gałęzi są cytrynowożółte, nasiona są brązowe lub czarne, nie pękają przy zgniataniu na dwie połówki, wilgotność nasion w strąkach – 25 -30%. Wysokość cięcia jest maksymalnie wysoka - 30-35 centymetrów, ale nie wyższa niż pierwsza gałąź boczna. Wałki wysychają przez 5-7 dni, nasiona dojrzewają w strąkach, a ich wilgotność spada do 10-12%. Rolki są zbierane i rozdrabniane kombajnami wyposażonymi w zbieracze.

Zbiór rozpoczyna się bezpośrednio od zbioru z pełnym dojrzewaniem nasion na czyste, nieleżące i równomiernie dojrzałe rośliny. Optymalny czas zbioru to główna łodyga żółtozielona, ​​​​górne i dolne gałęzie są żółte, nie ma liści. Kolor strąków na górnych gałęziach jest żółty, nasiona nabrały charakterystycznego ciemnego koloru, ich wilgotność nie przekracza 18-20%. Pełne dojrzewanie nasion następuje po 10-15 dniach od rozpoczęcia dojrzałości technicznej. Suszenie roślin przeprowadza się w celu wysuszenia roślin rzepaku u nasady, aby zapewnić szybsze i bardziej równomierne dojrzewanie nasion, a także w celu zniszczenia trawy pszenicznej i innych chwastów w fazie ich intensywnego wzrostu. Koszenie bezpośrednie wymaga nieznacznego przesunięcia kombajnu w przód iw tył, aby zmniejszyć liczbę strąków, które można zniszczyć, aby zapobiec opadaniu ściętych łodyg i gubieniu ich w trakcie pracy kombajnem. Obowiązkowe jest użycie tabeli rap. Prędkość obrotowa piły łańcuchowej musi być równa lub nieco większa niż prędkość jazdy zamiatarki do przodu, ale nie więcej niż 1,05 razy. Wysokość koszenia przy koszeniu bezpośrednim wynosi 30-40% średniej wysokości rośliny, ale nie więcej niż pierwsza gałąź boczna.