Jęczmień

Jęczmień posiada szeroką gamę form przystosowanych do wzrostu w różnych warunkach glebowych i klimatycznych. Stosunkowo krótki okres wegetacyjny pozwala na uprawę jęczmienia nawet na północnych obszarach rolniczych. Ponadto jęczmień charakteryzuje się szybkim rozwojem, co czyni tę kulturę niezastąpioną nie tylko w regionach północnych, ale także na obszarach gorących, dotkliwie wysuszonych. Jęczmień wydajniej wykorzystuje rezerwy wilgoci zimowej i wiosennej, ma czas na uformowanie ziarna przed nadejściem suchej i gorącej pogody drugiej połowy lata. Z tego powodu na obszarach suchych jęczmień daje wyższe i stabilniejsze plony niż pszenica i owies. Wiele odmian jęczmienia ma odporność na ciepło i sól.

Pomimo ekologicznej plastyczności odmiany jęczmienia browarnego są uprawiane głównie na obszarach o umiarkowanym klimacie i wystarczającej ilości opadów w lecie. Tylko w takich warunkach powstaje ziarno spełniające wymagania przemysłu piwowarskiego.

Ziarno jęczmienia zaczyna kiełkować w temperaturze 1-2°C. Jednak w tych warunkach proces kiełkowania jest bardzo powolny. W temperaturze 4°C potrzeba od pięciu do siedmiu dni, w temperaturze 10°C trzy dni, aw temperaturze 16-19°C jeden do dwóch dni, aby skleić nasiona jęczmienia. Czas trwania okresu od siewu do pojawienia się pędów zależy od temperatury gleby (im jest ona wyższa, tym szybciej pędy pojawiają się na powierzchni). Jednak najkorzystniejsza temperatura w pierwszej fazie rozwoju jęczmienia to 10-15°C. Wyższa temperatura przyspiesza rozwój i jednocześnie skraca czas trwania fazy ulistnienia i tworzenia się elementów kłosa produkcyjnego.

Kiełki jęczmienia wytrzymują krótkotrwałe mrozy do 5-8°C. Niższe temperatury uszkadzają końcówki liści i mogą prowadzić do całkowitej śmierci organów powietrznych przy dłuższej ekspozycji. W późnych stadiach rozwoju jęczmień nie wytrzymuje temperatur poniżej zera. Jęczmień jest mniej wymagający pod względem wody i zużywa ją oszczędniej niż pszenica i owies.

Proces kiełkowania jęczmienia rozpoczyna się, gdy ziarno wchłonie wodę w ilości równej połowie swojej wagi. To znacznie mniej niż potrzeba dla pszenicy i owsa. W warunkach sprzyjających wilgoci ziarno jęczmienia pęcznieje już po dniu, przy niedostatecznej wilgotności proces ten trwa dłużej.
Całkowite zużycie wody przez roślinę wzrasta między kiełkowaniem a kiełkowaniem. Maksymalny przepływ występuje w fazach wyjścia do rury - przebijania. Brak wody w tym okresie negatywnie wpływa na plon ziarna. Brakowi wilgoci podczas dojrzewania mleka towarzyszy przedwczesne zasychanie łodyg i liści, zaprzestanie tworzenia się skrobi w ziarnie, wzrost zawartości azotu białkowego, zmniejszenie orientacji i wielkości ziarna.

Jęczmień należy do grupy roślin uprawnych dnia długiego i do swojego rozwoju wymaga stosunkowo długiego oświetlenia. Dlatego sezon wegetacyjny jęczmienia w regionach północnych jest krótszy niż na południu, gdzie dzień świetlny jest krótszy.

Jęczmień jest rośliną wymagającą pod względem żyzności gleby biowłaściwości logiczne (intensywna akumulacja materii organicznej w stosunkowo krótkim czasie i stosunkowo słaby rozwój systemu korzeniowego). Jęczmień słabo rośnie na terenach o dużej kwasowości roztworu glebowego. Szczególnie dotknięte są młode rośliny: mają przedwczesne żółknięcie liści z powodu naruszenia procesu tworzenia chlorofilu, wzrost jest opóźniony.

Jęczmień najlepiej rozwija się przy pH 5,6-5,8. Jęczmień browarny z powodzeniem uprawia się na glebach bielicowych darniowych, borach szarych i czarnoziemach. Najlepiej nadają się dobrze wentylowane, średnie wiązania gruntowe. Jęczmień słabo rośnie na glebach lekkich. Nie nadaje się do uprawy jęczmienia browarnego i podmokłych wód gruntowych, a także osuszonych torfowisk z nadmiernym nawożeniem azotem.